सोपं नसत आई होणं,
फुल एक जपताना स्वतःला हरवून जाण,
असते जेव्हा कुणाची तरी लेक,
लाडात जाते आयुष्यातील पायरी एक.
होते जेव्हा ती कुणाची तरी सुन,
मर्यादा पाळत सर्वकाही घेते सांभाळून.
असते जेव्हा कुणाची तरी सहचारिणी ,
साथ देते आयुष्याच्या बिकट प्रसंगी.
लागते तिला जेव्हा आईपणाची चाहूल,
गोड त्या क्षणात घेते स्वतःला खूप सांभाळून.
वेदना होता प्रसुतीकाळी,
प्रसंगी लावते मृत्यू ला माघारी.
पाहताना आपल्या बाळाचे पहिले रडणे,
असते त्यावर ते शेवटचे हसणे.
रडता नंतर बाळ आपले,
विसरून जाई अस्तित्व आपले.
मिळतो का तिला तिचा खरा मान,
मिळाले थोडे प्रेम कि तिला त्यातच समाधान.
खरंच सोपं नसतं आई होणं,
फुल एक जपताना स्वतःच अस्तित्व विसरून जाण.
